Zrób to jeszcze raz … Wyjmij ze sztywnej powłoki wykreowanej na potrzeby współczesnej cywilizacji. Rozłup mnie jak rozłupuje się orzechy i wydobywaj, kawałek po kawałku.

Uciekłam z wielkiego, betonowego mrowiska utkanego oazami zieleni. Ja – mrówka pracownica pozwoliłam sobie na chwilę zapomnienia. Radośnie patrzyłam na zmieniające się za szybą obrazy, gdy betonowe domy powoli zaczęła zastępować zieleń lasów.

Rozkwitam. Delikatnie rozchylam płatki. Szczelnie zamknięty pąk odwraca się ku słońcu by wkrótce stać się pięknym kwiatem.

Wyszepcz moim uszom te wszystkie sekretne słowa, którymi obdarowujesz mnie o poranku i każdej nocy. Szepcz o nich czule i namiętnie bym mogła po raz kolejny delektować się ich brzmieniem.

Daj mi chwilę… Tylko zdejmę swoje oczy – – małe kawałki silikonu pozwalające mi patrzeć lecz nie widzieć.