Nasza życiowa droga. Dla jednych szeroki trakt wiodący prosto do celu, dla innych kręta ścieżka kryjąca w sobie wiele niespodzianek. Każda z nich  – bez względu na rodzaj – jest dla nas darem, tajemnicą, wyzwaniem.

Szukam ochłody. Szukam orzeźwienia. Szukam ukojenia dla mojego rozgrzanego ciała, którego temperatura znacznie przekracza dozwoloną normę.

Widziałam słońce jak radośnie ogrzewało wszystko, co znalazło na swojej drodze. Widziałam jak zapraszało do wspólnego tańca małe i duże budynki, jadące samochody i ludzi – – tych spieszących się do pracy lub zmagających się z ciężarem zakupów.

Jest taki most łączący Twój świat z moim światem. Pozornie most jak każdy inny, suma składowa drewna, gwoździ, betonu i ludzkiej pracy, tylko kłęby ciągnącej się pod nim waty cukrowej zdradzają jego wyjątkowość. To most spotkań, most cudów.

„Houston mamy problem” I to poważny! Proszę o wytorpedowanie  mnie w kosmos w trybie pilnym. Może na innej planecie znajdę sklepy bardziej przyjazne kobiecie, która ma biust, uda i pupę na swoim miejscu,

Sięgasz życiowego dna. Wszystko co było, jest i będzie to zamazana droga, której nie widzisz. Nie potrafisz podnieść się po bolesnym upadku, ale to nic. Teraz to nie ma dla Ciebie znaczenia. Nie masz siły otworzyć powiek, podnieść rąk, zrobić jednego kroku do przodu. „Jak żyć?” – pytasz, „Jak teraz żyć?”

Biały płatek śniegu spadł niespodziewanie na moją dłoń. Taki mały, delikatny …

Niebieski – kolor, który przez wiele lat przewijał się przez moje życie w postaci krótkiej sukienki zapinanej na guziki, spodni uszytych przez moją mamę, szklanki, którą stłukłam w drobny mak, kopert z miłosną zawartością od ukochanego. Woda, niebo, koc na moim łóżku, spinka, którą setki razy dziennie upinałam włosy – wszystko to było zwyczajnie, po […]

„Nie stójcie nad moim grobem i nie płaczcie; Nie ma mnie tam. Ja nie śpię.

Każdej nocy kiedy zmęczona leżę w łóżku, tuż obok mnie słyszę miarowy oddech mojego męża i nasłuchuję cichych oddechów śpiącego syna. Moje powieki opadają automatycznie, lecz zanim zasnę odmawiam najkrótszą modlitwę świata o treści „dziękuję”. Potem zasypiam. Choć bardzo często zdarza mi się zasnąć gdy tylko przyłożę głowę do poduszki, staram się pamiętać o tym […]

Wyjść z cienia nie jest łatwo, bo ciemność wbrew pozorom taka straszna nie jest. Gdy spowija ona ciało i duszę – blask słońca wzbudza lęk, bariera przekroczenia strefy mroku jest często nie do pokonania. Ten pierwszy, najważniejszy krok bywa też najtrudniejszy.