Widziałam słońce.

Widziałam słońce
jak radośnie ogrzewało wszystko,
co znalazło na swojej drodze.

Widziałam jak zapraszało do wspólnego tańca
małe i duże budynki, jadące samochody i ludzi –
– tych spieszących się do pracy lub zmagających się z ciężarem zakupów.

Widziałam jak jego długie języki lizały białą pokrywę śniegu
przypominającą lody o smaku śmietany czy wanilii.
Patrzyłam jak próbowało skupić na sobie uwagę całego świata,
niemalże wykrzykując „patrzcie na mnie – oto jestem!” i „wracam na dobre!”.

Zalotnie zamigotało między suchymi gałęziami drzew
i delikatnie musnęło moje rzęsy.
A potem widząc, że ta delikatna pieszczota sprawiła mi przyjemność
rozjaśniło mój nos, usta i pieprzyk po prawej stronie podbródka.
Uśmiechnęłam się do niego
z wdzięcznością i nadzieją, że otrzymam jeszcze więcej.

Zamrugało do mnie porozumiewawczo
i skierowało swój najdłuższy i najjaśniejszy promień
prosto w moje serce.
Teraz noszę w sobie jego małą cząstkę.

Spoglądam w lustro i widzę słońce.

A Ty?
Też je dostrzegasz?