Kamień w sercu.

Najpierw jest małe ziarenko.
Wije sobie przytulne gniazdko w małym serduszku.
Nie wiadomo do końca jak ta twarda bryłka skały znajduje tam swój dom
i co się z nią stanie w przyszłości.

Może pozostać bryłką,
może stać się kamykiem,
może zmienić się w kamień.

Niektórzy ludzie przechodzą z nim przez swoje życie bez świadomości jego istnienia.
W sercach innych zajmuje ogromną powierzchnię, rozpychając w poszukiwaniu skrawka wolnego miejsca, raniąc ostrymi kantami, przygniatając swoim ciężarem.

Kamień w sercu.

Lepiej już mieć tam kostkę lodu, bo ją zawsze mogą roztopić okruchy ciepła
wrzucone w odruchu miłości.
Kamień pozostaje kamieniem do końca.
Pozbycie się go operacyjnym cięciem zawsze niesie ze sobą ryzyko,
że wraz z nim stracimy nasze serce.

Zdarzają się tacy, którzy decydują się na to szaleństwo
bez względu na konsekwencje,
ceną własnej śmierci.

Jednak większość decyduje się dźwigać swój kamień do końca.
Z lęku, przyzwyczajenia a nawet miłości,
bo kamień który swym ciężarem pochyla nas bardziej i bardziej ku ziemi –
można pokochać, choć to trudne i nieodwzajemnione uczucie …